Gisteren beloofde ik je deze maand mee op reis te nemen…een jaartje terug in de tijd naar Amerika. Ik ga je meenemen naar prachtige plekjes in de natuur en bijzondere krachtplekken. Maar…we beginnen op een wat ongewone plek voor een reis: een gevangenis in Texas.

Een jaar geleden stapten we ‘s morgens vroeg in de auto vanaf het hotel naar de gevangenis. Wie mij kent, weet dat ik absoluut geen ochtendmens ben en om half achter bij een gevangenis voor de deur staan is dan ook nogal een uitdaging voor mij, maar gelukkig liep mijn biologische klok nog redelijk op Nederlandse tijd en dat maakte het een heel klein beetje beter.

Terwijl we naar buiten stapte bij het hotel was de lucht dreigend donker. Het regende en toch was het heel erg warm en benauwd. We zeiden tegen elkaar: ik kan me wel voorstellen dat je hier tornado’s hebt. We hadden even de ‘tornado warning’ gemist en gelukkig maar.

Ergens vond ik die regen wel grappig, want we hadden anderhalf jaar ervoor ook een bezoekje bezocht aan mijn pen pal Max en toen hadden we vrij koel weer meegebracht. Althans voor Texaanse begrippen. Ik kan helemaal niet tegen warmte en was blij met het ‘normale’ weer, maar Max zat in een dik shirt kou te lijden. Als hij zich niet zo bezorgd had gemaakt over of we veilig aan zouden komen, had hij er misschien om kunnen lachen dat het weer van dat rare weer was.

Terwijl we door de donkere dreigende lucht reden en de bliksem in de verte naar beneden flitste, passeerden we een brandweer- en politiewagen met zwaailichten, die bij een elektriciteitspaal in een bosje bezig waren. De bliksem was er ingeslagen en er was een flink brandje ontstaan. Wat een spanning en sensatie op de vroege morgen.

De gevangenis ging pas om acht uur open, dus we konden een half uurtje in de rij. Daarvoor is

Een plaatje van de ingang…duidelijk niet toen wij er waren, want toen was het niet zo zonnig…maar foto’s maken mag niet

aan het begin van het terrein een speciale lus waar je met je auto in de rij kunt gaan staan. We waren nummer acht, dus er waren mensen nog eerder onderweg gegaan. Na een controle van auto en paspoort, konden we doorrijden naar de receptie alwaar een neiuwe rij begon voor de detectiepoortjes. Waar je twee keer door moet…jawel twee keer door hetzelfde poortje. En dat geldt voor iedereen. Rare jongens die Texanen.

Wanneer je geen familie ben, heb je in principe altijd een bezoek achter glas. Maar anderhalf jaar eerder was het me met behulp van een hoop engelenhulp en visualiseren gelukt tegen alle verwachtingen in een ‘contact’ visit te krijgen voor 4 uur op de twee dagen van het weekend. Dat wilde we nu natuurlijk weer. Maar deze keer ging dat niet zo makkelijk. Het verzoek van Max was ‘zoekgeraakt’ en mijn brief ook. Dus dat werd vanaf twee weken voor de reis dagelijks bellen. Mijn normale Hollandse aanpak is niet zo zinvol. Je moet echt rekening houden met de hiërarchie. Dus het was zeer frustrerend en er was kans dat we in plaats van 2 keer 4 uur aan een picknick tafel zouden eindigen op 2 keer 2 uur achter glas. De vorige keer had Max een hearing gehad en daar was besloten dat hij voor goed gedrag deze bijzondere uitzondering kreeg. Maar deze keer was hij niet gezien. Hij dacht dan ook dat hij achter glas zou zitten. Maar de dag voor bezoek was ik in het twaalfde telefoongesprek toch door de bureaucratische stroop heen gewaad en had ik opeens een ja gekregen.

Een van de kunstwerken die Max jaren geleden maakte. Het beeldt goed uit hoe dromen vervagen en de tijd doortikt als je vastzit.

Je had zijn gezicht moeten zien toen hij de visitation room inkwam. Ik geloof dat hij en Niels het samen over mijn Witchy Ways (hekserige maniertjes) hadden. Ha! Maar het mooie was dat we in een latere discussie over parole het voorbeeld goed konden gebruiken. Max was al zo vaak afgewezen dat hij het nut er niet meer van in zag al die moeite te doen en steeds weer hoop te koesteren om vervolgens in een depressie te storten na iedere afwijzing. Ik heb hem toen uitgelegd dat als ik na drie keer bellen had opgegeven, we dat contactbezoek niet hadden gehad. Er waren er twaalf nodig, dus hij kon minimaal twaalf keer een poging doen. Zo mooi, ik zag echt een lichtje bij hem opgaan.

Ik begon het schrijven met gevangenen ooit als een soort vrijwilligerswerk in antwoord op de discussie die destijds in Nederland gaande was over de herinvoering van de doodstraf. Het begon dus als een humanitair stukje praktisch Lichtwerk. Ik deed dat via de organisatie Inside-Outside. Ik begon met schrijven met een gevange op death row, die ondertussen is geexecuteerd. Een verhaal op zich. Max zit levenslang en ik moest er even over nadenken of ik dat ook wilde. Maar ook levenslang zitten zonder echte hulp en gerichtheid op rehabilitatie is ook onmenselijk. Waar het begon vanuit een zeker idealisme, is Max een echte zielsvriend geworden na dik 18 jaar schrijven.

In Eenheidsbewustzijn schreef ik er het volgende over:

Zo’n reis brengt je meteen in een heel ander stukje Amerika, eentje die wij altijd ervaren als een van grote tegenstellingen. Het landschap is groen, maar het is er zinderend heet. De mensen zijn vriendelijk, behulpzaam en zeer geïnteresseerd aan de ene kant, maar aan de andere kant is er binnen het rechtssysteem en gevangeniswezen vooroordeel, willekeur, ernstige pesterij, machtsmisbruik en racisme merkbaar. Het bracht me in een heel andere energie dan die van het voorbereidende Lichtwerk dat ik voorafgaand aan de reis had gedaan in voorbereiding op onze tijd die nog zou komen in Sedona.

Ik had het liefst bij een boom aan de ingang van het gevangenisterrein een kristal met een Zaadje van Licht achtergelaten, maar aangezien alles daar als verdacht wordt gezien, heb ik dat maar gelaten. Ook het sturen van Licht, en zelfs het gebruiken van de Grote Aanroeping, ging bijzonder moeilijk. Het was alsof het tegen de gevangenishekken en -muren afketste.

Ik besloot het Lichtwerk maar even te laten voor het was en me te focussen op het contact met Max zelf. Je zou kunnen zeggen dat dat op zichzelf ook gezien kan worden als Lichtwerk. Op zo’n moment breng je van mens tot mens Licht in de duisternis. (…)

Als er een plaats is waar universele liefde en Eenheidsbewustzijn ver te zoeken zijn, dan is het een Amerikaanse gevangenis. En juist daar is het extra hard nodig. Want wat een mens ook gedaan heeft en hoe ver hij ook van zijn eigen Ziel is geraakt, uiteindelijk zijn we allemaal op zoek naar liefde en verbondenheid. Sommige Zielen raken dit gegeven uit het oog en vervangen de behoefte aan liefde, connectie en Eenheid tot de behoefte te overmeesteren en macht. Als mijn vriendschap met Max me iets heeft geleerd dan is het dat juist een Ziel die zo de weg kwijt is geraakt, immens kan groeien en iets heel bijzonders kan brengen, wanneer deze de weg naar de eigen Ziel en verbondenheid met anderen terugvindt.

Wil jij ook een gevangene ondersteunen?

Fotos maken gebeurt niet zo vaak tijdens het bezoek. In 2019 hadden we dat betreft pech. Deze is dan ook uit 2017.

• Neem contact op met Inside-outside. Zij bemiddelen tussen pen pals inside (in de gevangenis) en outside (in de vrije wereld).
• Brand een kaarsje voor de gevangenen in Amerika (maar ook bijvoorbeeld Zuid-Amerika) Juist in tijden van Covid zijn de situaties in de gevangenissen nog onmenselijker dan voorheen of stuurt er Licht heen.

Meer lezen over mijn reis?

Al mijn spirituele reiservaringen in Amerika lees je in Eenheidsbewustzijn en die van anderhalf jaar eerder in Lemurisch Lichtwerk. Zo kun je vanuit je veilige huiskamer in intelligente lockdown af naar prachtige plekken, zoals de vortexen in Sedona, de drakenenergie in Utah, de sequoia’s en dolfijnen van Californie en niet te vergeten Mount Shasta.