De tijd vliegt momenteel en zo was het een jaar geleden ook terwijl we door Amerika reisden. Het is wel weer tijd je mee

Het dode vortexboompje

te nemen, vind je ook niet? Eigenlijk zou ik iedere dag wel kunnen schrijven, want het was een onvergetelijke reis en iedere dag zagen we prachtige dingen.

We waren gebleven bij Monument Valley en ik noemde je in de laatste blog al even hoe beroerd ik me voelde en dat dit gelinkt was aan thuis. De dag erna kregen we te horen dat ons katje Sir Galahad erg ziek was geworden. Opeens snapte ik mijn misselijkheid van de dag ervoor. Ik had die dag langs de weg vlakbij Monument Valley een aangereden hondje gezien en ik voelde mee voor de baasjes en moest gek genoeg op dat moment aan Galahad denken. Maar er was nog een voorteken geweest.

Toen ik eerder die reis bij Boynton Canyon in Sedona Lichtwerk had gedaan (ik heb dat niet in de blog beschreven, maar voor wie er nieuwsgierig naar is, staat dat in mijn boek Eenheidsbewustzijn), was er ook een voorteken geweest. Ik had daar na een diepe meditatie een Lemurisch Kristalletje met Zaadje van Licht begraven. Dat was nogal een aparte ervaring geweest. Ik was naar een vortexboompje geleid, maar die was dood. Dus ik was door gaan zoeken naar een ander boompje, maar werd steeds terug geleid. Dus dan toch maar daar. Ik kreeg vervolgens van de spirituele gids die me rond Sedona had begeleid de volgende boodschap:

Dat wat jou de indruk geeft dood te zijn, is simpelweg van vorm aan het veranderen. Al het fysieke leven gehoorzaamt aan de cyclus van geboorte en dood. Maar in de ongeziene werelden is alles energie, altijd veranderend en eeuwigdurend.

Dit is waarom ik wilde dat jij het kristal precies daar zou plaatsen, om jou te herinneren aan het principe van transformatie, precies de boodschap die je in je kaarten ontving vandaag.

Ik ben Shoshona.

De Brug van Hoop

Ik had de hoop dat het een boodschap was voor mijn lezers. Al snel zou ik begrijpen waarom ik juist toen die boodschap had gekregen. Want ondanks een succesvolle operatie, overleed kleine Galahad enkele dagen later aan complicaties. Het was een heel verdrietige wending in onze reis. Want voor ons zijn onze katten echt gezinsleden en hem niet hebben kunnen ondersteunen en gedag zeggen was hartverscheurend. We deden het wel op afstand en dat heeft hij ook gevoeld, bleek uit bepaalde timing van oplevingen die werden gerapporteerd door de 24-uurs dierenartsenpraktijk. Maar het was toch niet hetzelfde als echt daar zijn.

Juist na onze intenties meer vanuit vreugde te gaan leven, overleed Galahad. Als ik iemand aan zou moeten hebben wijzen als symbool staand voor vreugde, dan was hij het. Altijd lief, aanhankelijk en een echte allemansvriend. Maar ook een ondeugende doerak.

We hadden enkele onderbroken nachten doorgebracht met veel overleg met de dierenartsen. Ondertussen was de reis onverminderd voort gegaan. Van Monument Valley naar Moab waar we Arch National Park bezochten en Canyonlands. Grappig genoeg was de eerste voor mijn gevoel weer een plek van echte vortex energie, terwijl ik juist bij een arch in het tweede park een kristalletje had mogen achterlaten. Ik schreef er in Eenheidsbewustzijn het volgende over:

Ook al vond mijn ego dat ik wel wat anders aan mijn hoofd had dan Lichtwerk doen, kreeg ik bij deze poort toch een seintje. De natuurlijke poort was zeer vlak met erachter een diepe afgrond. Ik vroeg mijn spirituele gidsenteam en de Council of One wat de bedoeling was. Ik zag ze heel vaag voor mijn geestesoog op de boog staan en ik kreeg het volgende antwoord:

“Wij zijn de Council of One,

We voelen je verdriet terwijl we je vergezellen bij deze boog van Licht.
Je mag hier een Zaad van Licht plaatsen, zodat het meer wordt dan een stenen boog; een Brug van Hoop.

Er is een diepe val direct achter en onder deze boog, diep het ravijn van deze ruige kloof in.

Draag je Lichtwerk op aan Hoop, want ieder die zich centreert in de Univer- sele Liefde in het hart, kan terug stappen van de afgrond van hopeloosheid.

Of de Ziel van je kleine kattenkameraadje nu wel of niet op deze Aarde blijft, weet alsjeblieft dat hij een stralende ster van Licht en vreugde is. Net zoals jij de afgelopen dagen zijn pijn en zielsangst hebt gevoeld, zo heeft hij ook jouw liefde en helende steun gevoeld.

Hij weet dat je spiritueel en energetisch gezien bij hem bent, dus blijf je op hem afstemmen want jullie zijn multidimensionale wezens. Liefde reist voorbij tijd en ruimte.

Geliefde, plaats nu je Zaad van Licht en laat er een Brug van Liefde, Licht en bovenal Hoop uit groeien.

We zijn bij je en we sturen je onze Liefde en zachte steun.

Wij zijn de Council of One.”

Ik plaatste het kristalletje aan een kant van de brug tussen de wortels van een struikje en voor mijn geestesoog groeide er een bloeiende klimplant vol Lichtbloemen over de brug van steen heen. Het bracht schoonheid en een gevoel van hoop, precies toen ik dat nodig had.

Ondanks de Brug van Hoop, was het blijkbaar Galahads tijd geweest om te gaan. Diezelfde ochtend had ik een grote, geel met zwarte vlinder gezien, zoals je die bij ons alleen in een tropische vlindertuin kunt zien. Ik had ergens het gevoel dat het een teken was van de op handen zijnde transformatie naar het Licht. Maar ik duwde dit seintje van de natuur snel weg. Mijn ego wilde er niet aan en klampte zich vast aan de hoop.

Zo zie je dat je vanuit het Licht een hoop seintjes kunt ontvangen om je voor te bereiden op wat je mag gaan doorleven, maar je kunt het natuurlijk negeren tot je voor het feit staat.

Het was een vreemde tijd. Wat onze droomreis had moeten zijn, werd overschaduwd door een intens gevoeld verlies. Het bracht ons echter ook de ervaring van de helende kracht van de natuur. We reden door naar Bryce Canyon, waar we ons door de immense schoonheid van Moeder Aarde lieten opladen. Daarna vervolgden we onze reis naar Zion National Park. Nog zo een plek van immense schoonheid. Daarover hopelijk morgen of overmorgen meer.