We zijn ondertussen op onze laatste bestemming aangekomen: La Bastide. Het is een serie vakantiewoningen die door een Nederlands echtpaar zijn gebouwd in een eeuwenoude koeienstal. Het resultaat: een zeer sfeervolle, cottageachtige woning. Achter ons klinkt een klaterende beek. De zon schijnt stralend en vogeltjes fluiten ons tegemoet. Wat een heerlijk leven.

Vandaag besloten we tot een uitstapje uit onze “Natuurgids Frankrijk”, waarin iets stond over een elfenplek. Dat kon ik natuurlijk niet aan me voorbij laten gaan. Vrienden uit Engeland noemen me vaak de Faeryqueen omdat ik een tijd lang elfen schilderde en deze tot een orakel heb gemaakt. Hoewel ik me het meest verwant voel met de engelen, voel ik ook een diepe liefde voor de elfen.

Ik ben dol op het magische, het mystieke en het spirituele en dus was dit tripje een heerlijk vooruitzicht.

Deze elfenplek bevindt zich in het gebied Limousin en bevindt zich 2 kilometer van Cieux. Het staat bekend als Le Rocher des Fées. Het pad start vanaf de weg langs een meer. Het bosje van kreupelhout doet op zichzelf al feeëriek aan.

We betraden een betoverende wereld tussen mossen, rotsen en bomen. Op een gegeven moment liep er een klein stromend watertje over het pad. Het voelde alsof dit een overgang aangaf tot een mystieker deel van het bos en in mijn ooghoek zag ik iets blauws schitteren. En daar zat de meest blauwe libelle die ik ooit gezien had. Bij wat nader onderzoek op wikepedia blijkt dat we een Bosbeekjuffer hebben gezien. Een passende naam voor deze juffer die wij bij het beekje in het bos aantroffen. Het voelde een beetje alsof het een wachter was op de weg naar de feeënrots.

De feeënrots is een grote, paddenstoelvormige rots die het middelpunt vormt van een legende. Deze stelt dat de rots behoort tot het domein van de feeën. Of ze nu beschutting zoeken onder de rots of zonnen op de grote bovenkant: altijd lijken ze volgens onze natuurgids in het bos rond te spoken.

In de Keltische traditie en in de leer van de druïden kent men plaatsen op aarde waar de krachten van aarde en kosmos elkaar ontmoeten. Om dit mogelijk te maken, moet er een soort verbinding zijn en de natuurkracht concentreert zich volgens deze leer in sommige rotsen. Feeën of elfen zijn spirituele wezens die zich moeten opladen met dit soort vitale krachten en zij bezoeken dus dit soort plaatsen. De rotsen zijn voor hen een veilige haven en een bron van welzijn. Als tegenprestatie waken ze over deze plekken en behoeden ze het voor mensen met onzuivere bedoelingen.

Voor mij deed de rots sterk denken aan een hunebed; een gigantische zwerfkei die op andere rotsen balanceert en zorgt voor beschutting. Ik ben een tijdje onder de zwerfkei gaan zitten op een schuin lopende steen. Hoewel ik met mijn handen in ontvangende meditatiepositie zat, kreeg ik duidelijk het idee dat ik ze op de steen moest leggen. Direct begonnen mijn handpalmen heel hard te bonzen, alsof het hart van de steen in mijn handen vibreerden.

Het was een prachtig plekje om helemaal in het hier en nu te zijn, terwijl ook hier op de achtergrond water klaterde, vogels zongen en vlinders heen en weer fladderden. Ik hoorde geritsel en zag een salamander over een rots heen kronkelen.

Dat er ook minder positieve bedoelingen zijn, merkte ik toen en er een groepje tieners aan kwam en een stok met veel kracht tegen de rots werd gesmeten. Ik schrok me een hoedje. Dat konden de natuurwezens volgens mij niet zo waarderen!

We besloten het pad verder te vervolgen en kwamen na wat afdalen bij een werkelijk betoverend plekje waar water door grote keien heen stroomde. Zonlicht werd door de bomen gefilterd en schitterende als zilveren vonkjes op het water. In het water zwommen kleine visjes tegen de stroom in en overal dansten de Bosbeekjuffers in het rond. Andere libellen waren er ook. Ik heb nog nooit zoveel libelles zien dansen. Steeds weer waren er de felblauwe flisten boven het water. Je zou je goed in kunnen denken dat het elfjes waren!

We klommen over de met mos begroeide reuzenkeien en lieten de betovering over ons heen komen. De energie was zeer vergelijkbaar als die van de Fairyglen in Wales maar zelfs nog mooier. Ik kon me helemaal voorstellen hoe de elfenwereld eruit moet zien. Het voelde er als het Hof van Eden: een stukje zuivere, ongerepte natuur.

Zoals ik ook eerder ervoer bij de Fairyglen, kwam er spontaan een gedichtje op:

Welcome to the World of Fae
Where nature abounds
And beauty astounds

Welcome to the Glen of the Fae
Where the water shines with Light
And dragonflies take flight

Welcome to the Portal of Fae
Where the pure may enter
And the loving may stay

Even daarna (natuurlijk net toen ik de camera had overgedragen aan mijn lief) zat er een gouden libelle op enkele centimeters van mijn hand. Ze was werkelijk prachtig en koninklijk.

Ik ontving een afstemming op de elfenenergie en kreeg in een channeling informatie over deze afstemming en dat deze bedoeld is voor het lichtwerk dat gericht is op de natuur en Moeder Aarde. Heling van onze planeet is heel hard nodig.

Iedere lichtwerker kan daaraan zelf een steentje bijdragen! Ieder mens straalt energetische emissies uit. Door je emotionele output te veranderen, kun je de aarde helpend. Emoties zijn als het ware golven en deze energiegolven hebben invloed op alles om je heen. We gooien daarmee als het ware een steenjte in een vijver. Zorg dus voor mooie steentjes in jouw energie!

Groetjes en sprankelend elfenstof,

Cathelijne

P.S. Grappig genoeg kreeg ik ook het nogal stellige verzoek onze volgende kat Fairy te noemen. Sinds we op vakantie zijn, spelen we namelijk met het idee een nieuwe kat te nemen. Aan het begin van de vakantie stierf plots ons konijntje Gwenfyr, net terwijl ze aan een nieuwe vriend werd gekoppeld. En terwijl we ons afvroegen of we nog wel konijnen moesten nemen, kregen we alsmaar lieve, kleine katjes op ons pad. We hadden dus beiden het idee dat we weer een derde katje aan ons huishouden toe mogen voegen. En vandaag bleek weer een bevestiging! Manlief keek overigens wel wat vreemd op dat de kat er nog niet is, maar de naam wel;-)